Stefan en Nathalie door Zuid-Oost Azië

Hoi dit keer Stefan en Nathalie hier! Tsjah, hoe zullen we eens beginnen? 'Spetter, spatter, spater, de hele vakantie bestond uit water?' Of ' jemig wat een pech, we kunnen niet naar het hotel, want de weg is weg?'

Zoals je het waarschijnlijk al raadt, de hele tijd dat Stefan en ik aan het reizen waren heeft het geregend. Maar we hebben het wel heel erg leuk gehad!

We zijn eerst begonnen met een fietstocht door het nachtleven van Bangkok. De hele dag prachtig weer en wij willen beginnen met fietsen, begint het toch te plenzen! Gelukkig had onze tourguide poncho's en zijn we via de spannende smalle steegjes in Bangkok naar mooie tempels, het paleis en zelfs door een markt heen gefietst.

De volgende dag werden we alweer opgehaald om naar Koh Chang te gaan, wat een prachtig eiland. Stefan zou helemaal tot rust komen, maar helaas begon het na 2 dagen heerlijk genieten van de zon toch weer te regenen. En natuurlijk, Nathalie zat precies toen op een boot midden in de storm om te gaan duiken.. Helaas niet veel kunnen zien onder water door de regen, maar erg leuk om nu zelf te duiken zonder instructeur.

We hebben op Koh Chang ook een tour over het eiland gemaakt. De slimme Thaise mensen hebben hier 1 (bijna) rondweg aangelegd. Ze zijn alleen de laatste 20 kilometer vergeten, dus moet je op het einde gewoon weer terug de andere kant op. Het is een prachtig eiland met watervallen, heel veel apen, kokosnotenplantages en visserijen.

Wij waren aan de andere kant van het eiland toen het weer heel hard begon te regenen. 'Dat gaat wel erg hard hoor' zeiden we steeds tegen elkaar. Toen we weer terug wilden naar ons hotel met de taxi zagen we onderweg dat er al op veel plekken stroom uitgevallen was en dat er veel bomen omgevallen waren. De taxi wilde ons niet meer verder brengen zei hij. Hij kon niet meer door het water heen. Wij vonden hem maar een mietje, maar ook niemand anders wilde ons niet naar ons hotel brengen. Zelfs niemand met 4x4 of pick-ups wilden er door.

Dan maar slapen in een ander hotel. Jammer van het heerlijke bed in ons resort. De volgende dag bleek waarom niemand erheen had willen rijden. De brug was ingestort!!

Na de vakantie op dit geweldige eiland hadden we eindelijk een plan gemaakt. Wij wilden naar Cambodja en Vietnam. We boekten een busreis naar Cambodja en deze grensovergang was heel gek. We moesten in een restaurantje ons visum aanvragen, maar we vertrouwden het allemaal niet helemaal. We moesten lopend van Thailand naar Cambodja en in het midden was een soort van mini Las Vegas met casino's. We konden het kantoortje om onze visas te laten goedkeuren bijna niet vinden. Het was heel klein en we moesten daar met veel te veel mensen in staan met onze bagage om vingerafdrukken te nemen en foto's van ons te laten maken. Gelukkig mochten we Cambodja in en werden onze visas goedgekeurd. Weer een stempel!! We kwamen aan in Siem Reap en we hadden gelijk ruzie met een tuktukchauffeur. Ja hoor, het gezeur om een beetje geld begon weer.. We hadden dit van te voren allemaal betaald en Stefan wilde de man een fooi geven. Dit vond hij veel te weinig en hij zei dat hij de benzine niet eens kon betalen, maar ja we hadden al betaald! In plaats van hem te betalen konden we ook de volgende dag een tour met hem naar de Ankor Wat. Hoe laat hij voor ons hostel moest staan?!! Ja daag, dan maar geen fooi hoor vriend!

Siem Reap is een druk stadje dat echt gebaseerd is op het toerisme. Super druk en de ene club zet de muziek harder dan de andere om elkaar te overstemmen. Overal wordt aan je gevraagd of je een tuk tuk wilt en er zijn vrouwen die vragen of je melk wilt kopen voor hun baby's. Ze zeggen dat ze geen geld hoeven. Ze neemt je mee naar een winkel waar je melk kunt kopen voor haar baby. Je rekent af en denkt dat je iets goede gedaan hebt. Zij gaat echter terug met het blik melkpoeder en krijgt de helft van het geld terug...

De volgende dag gingen we naar de Ankor Wat. Een super mooi tempelcomplex. Wij hebben maar 5 van de tempels gezien, maar allemaal onwijs indrukwekkend. Zo hebben we natuurlijk de bekendste gezien, maar ook de tempel van Tomb Taider, waar gigantische bomen doorheen gegroeid zijn toen deze tempel niet meer gebruikt werd. Vergeet vooral niet naar de foto te kijken. Tempels: check!!

Maar we waren nog niet klaar in Cambodja. We wilden ook graag naar Phnom Penh voor de geschiedenis van de killing fields en de s21. In de morgen werden we opgehaald door een tuk tuk en zijn we eerst naar s21 gegaan. Dit is was een basisschool tot deze omgebouwd werd tot concentratie kamp, bij binnenkomst werden mensen ondervraagd. Maar op een manier dat ze altijd het antwoord gaven dat de soldaten wilden horen. Verdrinking, ophanging, uitputting en vooral elektrocutie werd veel toegepast. Als ze dan toch eindelijk toe hadden gegeven (terwijl de gevangenen het in werkelijkheid niet hetgeen gedaan hadden waarvan ze beschuldigd werden) werd hun familie ook opgepakt. Hierna gingen ze door naar een ander gebouw, waar ze werden vast gemaakt aan een ketting en om het hele gebouw was gaas gemaakt zodat de gevangenen wisten dat er geen ontsnapping mogelijk was en dit niet eens zouden proberen. Dit was om te voorkomen dat de gevangenen naar het hek zouden gaan om een kogel te halen en een snel einde te krijgen want dit was te duur..

Van al deze mensen zijn er maar zeven overlevenden, dat is indrukwekkend vooral als je door de gangen en lokalen alle foto's hebt bekeken. Alles werd bijgehouden door het regime. In dit museum hingen overal foto's van alle slachtoffers. We kregen hier kippenvel van.

Hierna gingen wij naar de killing fields. We dachten aan een goede omschrijving, maar komen niet verder dan letterlijk 'slachtveld'. Hier werden de gevangenen heen getransporteerd met geen andere reden dan vermoord te worden. En weer, zonder kogels, want dit kost geld. Er kwamen hier gemiddeld 300 slachtoffers per dag. Ook vrouwen en kinderen werden hier vernederd en vermoord. De vrouwen moesten toekijken hoe hun baby met het hoofdje tegen een boom aan gegooid werd waarna ze zelf door de scherpe bananenbladeren aan hun einde kwamen. Nu, als het regent (wat het natuurlijk weer deed toen wij er waren) komen er weer nieuwe botten en tanden naar boven. Wat een gruwelijkheden. Hoe kan dit niet gestopt zijn door de rest van de wereld? Het is helemaal niet lang geleden. Er was al televisie, we konden al telefoneren. Heel bizar, en ook de reden waarom er bijna geen oudere Cambodjanen leven.

We konden niet wachten om snel door te gaan naar Vietnam om deze nare plekken achter ons te laten. Onderweg waren wij erachter gekomen dat we ons visum van te voren hadden moeten regelen (oeps). Maar met geld krijg je veel voor elkaar, dus was deze binnen een dag geregeld. In Vietnam kwamen we aan in Ho Chi Minh City (voormalig Saigon). Wat onwijs druk zeg. Volgens Stefan wordt het oversteken van de weg een nieuwe olympische sport. Na een lange en leuke (maar ook levensgevaarlijke) wandeling door de straten van Ho Chi Minh-city vlogen we snel door naar het geweldige stadje Hoi An.

Hoi An was vroeger de hoofdstad van de handel. Eigenlijk een beetje vergelijkbaar met wat Kampen vroeger was als Hanzestad. Hoi An is een onwijs schattig stadje, waar 's avonds geen verkeer door het historisch centrum mag rijden. Het is mooi versierd met lampionnetjes en er zijn veel winkeltjes te zien waar de inwoners alles met de hand maken. Van maatpakken tot sieraden, lampionnetjes en schilderijen, marmeren beelden en houten voorwerpen.

Na deze oase van rust vlogen we door naar Hanoi waar we de nachttrein naar het bergdorpje Sapa namen. Wij hadden weer enorm veel gezelligheid, maar toch rust voorgesteld bij dit stadje, maar wij snappen niet dat de lokale bevolking (de Hmong mensen) een minderheid vormen. Ze zijn overal en verschrikkelijk irritant!! Miss, Miss you wanna buuuuuuy? From meeeeee? Only one dollaaaaaaa?! Special for yooooouuu!? Wat een naar volkje, maar wat maken ze prachtige dingen. Alles wordt van de hennepplant gemaakt, hier maken ze garen van en daar maken ze weer kleding en tassen van in allerlei vrolijke kleurtjes. Natuurlijk regende het weer en wij besloten om naar een dorpje in de vallei te lopen. Maar we kochten eerst hele mooie regenjassen een gele voor Nathalie en een blauwe voor Stefan. Wij begonnen vrolijk te lopen en het stopte met regenen! Deze prachtige wandeling naar beneden was erg interessant. We zagen buffels, een toeristisch Hmong bergdorpje en een mooie waterval. De berg op waren we iets minder positief en s avonds hadden we toch wel wat spierpijn.

Maar de volgende dag zouden we weer gaan wandelen, maar nu met een gids. Haar naam is Vien. Een onwijs lieve meid die ons eerst 2 prachtige watervallen liet zien. Maar wat kan zij snel lopen zeg! Hierna nam zij ons mee (gelukkig bergafwaarts) door de rijstvelden. Via glibberige paadjes, minuscule muurtjes waar we overheen moesten balanceren, door de modder, rijstvelden, watervallen en bergdorpjes. Wat een super leuke ervaring was dat.

Met de nachtbus gingen we terug naar Hanoi. 's Ochtends vroeg zijn we aangekomen en we hebben weer een mooie stadswandeling gemaakt. We zagen verschillende straten met een thema. Iedereen in die straat doet precies hetzelfde. Zo heb je een schoenenstraat, een metaalbewerker straat, houtbewerkingsstraat, een straat waar ze rieten matten maken, en een straat waar ze alles verkopen om in de tempel te offeren zoals nepgeld en wierook. Ook werden we naar huis 102 gestuurd. Dit is een huis in een erg smal steegje. We moesten de trap op en daar stond een gigantische tempel! Dat hadden we echt niet verwacht.

We regelen alles ter plekke. Zo ook ons vliegticket terug naar Bangkok. Helaas moest Stefan al weer bijna naar huis, maar daar moeten we wel voor in Thailand zijn natuurlijk. En niet in Vietnam! Dus wij in alle rust naar het vliegveld, zegt de grondstewardess opeens dat wij een maand te vroeg op het vliegveld zijn. Oh nee! Oeps! Gelukkig konden wij omgeboekt worden en konden we toch nog naar Bangkok waar we nog even geproost hebben op onze laatste avond samen hier in Thailand. En natuurlijk begon het weer onwijs te regenen. Maar wat hebben wij het gaaf gehad. Zoveel gezien en gedaan in de afgelopen weken. En we hebben niet eens ruzie gemaakt. Goed hè?! Misschien worden we toch nog volwassen.

Heel erg veel liefs van ons!
X Stefan & Nathalie