The Outback!

Brrrr..dat is vroeg! 4 uur 's ochtends om naar een rots te gaan kijken? Dat was het eerste wat ik dacht toen onze gids Chris, die trouwens precies lijkt op Zach Galifianakis (je weet wel, die verschrikkelijke bebaarde kerel uit de film the Hangover) met de mededeling: 'sweety, it's time to wake up!' En nadat hij eindelijk verder ging anderen op brute wijze wakker te maken, zag ik de prachtige heldere sterrenhemel, maar helaas moest ik toch echt de swag oprollen. Ik had niet eens zo slecht geslapen! Voor de mensen die het de vorige keer niet gegoogled hebben, het is een soort van lijkenzak met slaapmatje erin, maar zonder de slaapzak. Je hoofd is niet bedekt en er kunnen dus allerlei vieze beesten bij jou in de swag kruipen, dus lig je met z'n allen heel dicht bij elkaar bij een kampvuurtje.

Voordat we met de tour begonnen moesten wij toch eerst in Alice springs komen, en van te voren zijn we veel gewaarschuwd om genoeg water, benzine en eten mee te nemen en vertelde bijna iedereen ons dat er bijna geen tankstations zijn. Iedereen maakte ons zo bang, dat we bijna niet meer durfden, maar ik vind dat alles echt wel 100% meevalt. Dat van de tankstations klopt een beetje. Soms zie je ze om de 50 kilometer en dan ineens 200 kilometer niet, maar wij hebben nooit minder dan een kwart in de tank gehad.
De weg is één lange weg en er rijden best veel vrachtwagens. Deze bijzondere combinaties noemen ze road trains en zijn 53,5 meter lang. Ze rijden hard, maar net niet hard genoeg, dus inhalen maar.
Sowieso is het erg lastig om 110 km per uur te rijden en dat zag de politie ook.. Gelukkig kwam deze aardige agent John Holland ooit uit Nederland en na een gezellig kletspraatje kwam ik er met 16 km te hard rijden gelukkig alleen met een waarschuwing vanaf.

Je kunt hier prima langs de kant van de weg slapen met wc's, barbecues en picknicktafeltjes met hier en daar een verrassing zoals de prachtige green tree frog. Helaas was ik te bang om terug te gaan met mijn camera, want het motto hier is; 'waar kikkers zijn, zijn slangen!' Ook hebben we een red back spider gezien. In de WC. En heel erg giftig! Helaas moest ik toch echt heel nodig plassen en kan ik nu zeggen dat ik in het hokje naast een red back spider heb geplast. En bij deze zal ik beloven dat ik in Nederland niet meer zo panisch zal doen over die paar spinnetjes die wij hebben.

Alice Springs vond ik persoonlijk een teleurstelling. Van te voren heb ik van veel Australiërs gehoord dat ze aboriginals vinden stinken, dat ze niets doen, en dat ze overlast veroorzaken. Ik dacht dat dit discriminatie was en dacht dat dit overdreven was. Helaas heb ik het nu met eigen ogen gezien en kan ik van de aboriginals die ik gezien heb bevestigen dat dit zeker geen discriminatie is, maar de waarheid.. Ze krijgen een enorme vergoeding van de overheid omdat de blanken hun land ingepikt hebben en met dit geld verzuipen zij zichzelf letterlijk. Het blijkt dat zij het enzym die alcohol afbreekt niet hebben (al vraag ik mij vaak af of ik die eigenlijk zelf wel heb en misschien ook van die aboriginals zou kunnen afstammen). Zij hebben altijd als nomaden geleefd met alles dat zij om handen hadden en nu schijnen zij niet zo goed te weten wat ze moeten doen in de westerse consumptiemaatschappij en zien zij de waarde van geld niet in. Vanuit hun cultuur hebben ze geleerd te delen, en als een ouder aan zijn kind om iets vraagt moet het kind dit geven. Omdat ze de waarde van het geld niet kennen, en het kind misschien echt geen geld meer heeft en niets kan geven, vertrouwen de ouders dit niet. Omdat zij ervan uit gaan dat het kind geld verdient, wat dus zou moeten betekenen dat het geld heeft. Hierdoor gebeuren er veel dingen waardoor mensen in Alice Springs (zich al dan niet terecht) onveilig voelen. Ik heb dit gevoel ook sterk gehad.

Maar ook hebben we veel gezien en gehoord over de cultuur van de aboriginals waardoor ik dingen zoals dat ook wel weer begrijp. Zij zien Uluru (hun benaming voor Ayers Rock) bijvoorbeeld als een heilige grond. Er is ook een heel mooi verhaal over deze berg, dat er twee slangen ruzie hadden. En de een speren in de berg gegooid heeft en de ander er gif overheen spuwde. Ik dacht altijd dat Uluru een berg was met weinig reliëf, maar dat is helemaal niet zo. En na dit verhaal zie je dit alles ook werkelijk terugkomen in deze berg. Zij vragen dan ook iedereen om niet op deze berg te lopen, omdat de berg die voor hen leeft hierdoor beschadigd raakt, maar helaas deden veel toeristen dit wel. Voor de vorm is de grond van dit nationale park teruggegeven aan de aboriginals, maar helaas wel op voorwaarde dat de berg te beklimmen moet zijn voor toeristen, omdat de Australische overheid anders bang is dat er hierdoor minder toeristen naar Australië komen.
Daardoor begrijp ik dat zij de westerse mensen niet snappen en er ook werkelijk geen deel van uit willen maken. Hoe kan je samen een cultuur ontwikkelen als er totaal geen begrip is vanuit de andere kant?

Na deze diepzinnige gedachten gingen wij met een kleine kater weg uit Alice Springs. Wat een rust om ons heen. Onderweg gestopt bij bijzondere rotsblokken die the devils marbles genoemd worden. Het lijkt alsof ze zo opeens daar zijn neergelegd. Ook hebben we een prachtige hot spring bezocht. Het zag er net uit als het meest fantastische tropische zwembad in Nederland, alleen dan met zo'n honderd meer spinnen. En na nog wat dode koeien en kangoeroes langs de weg kwamen we aan in Darwin. Wat een hitte, maar wat een leuke stad. Heel veel backpackers die hier even snel geld willen verdienen en dan voornamelijk Engelsen en Ieren.

We deelden een kamer met 2 Ierse dames. Soms is het leuk, soms is het lastig om je kamer met anderen te delen, maar zij waren zo gul dat ze zelfs hun nieuw veroverde lustobjecten met ons wilden delen. (Gadverdamme!) Wat waren wij blij dat we met een tour weg zouden gaan en dat we er toch uit moesten. We gingen naar het Litchfield en Kakadu Nationaal Park, maar omdat het nog het regenseizoen was hebben we weinig gewandeld, maar veel bij watervallen gezwommen. Ook helemaal niets mis mee! We hadden een erg leuke groep met voornamelijk Australiërs. Heel anders om mee te maken na al die reizen met alleen backpackers uit Europa. En erg handig, we hebben nu een slaapplek kunnen regelen voor Sydney.

Na deze 'vakantie' was het tijd om het grootste stuk van de outback af te leggen. Dit zou zo'n 2800 km zijn op weg naar Cairns. Weer erg fijn om weer te gaan rijden, gek dat je daar zo aan kunt wennen, maar op het moment dat we weer stil stonden zaten we onder de honderden vliegen. De vliegennetten werkten hier niet eens tegen, dus al lopend maar proberen te eten. Op het moment dat het donker wordt gaan de vliegen weg en wanneer je dan wilt gaan genieten van de prachtige sterrenhemel beginnen de muggen, libellen, vlinders om je oren te zoemen en allerlei andere kriebelige bezoekers zoals wandelende takken en mieren in je bed. En dan zeggen ze dat je moet genieten van de stilte en rust in de Australische outback.. Stiekem hebben we hier toch wel heel erg van genoten. Vooral van het plassen in de bosjes en ook aan het niet douchen kan je erg makkelijk wennen, maar lang leve de uitvinder van babydoekjes. We hebben het nog met 2 dagen proberen te rekken, maar helaas was het tijd om toch echt door te gaan naar de oostkust.
Opeens weer volop bereik en het gevoel van weer dingen moeten doen. Die outback is zo gek nog niet. Echt een aanrader!!

Ook al ben ik hier, ik ben niet vergeten dat het Koningsdag is morgen! Wij zullen niet kinderachtig doen en om de traditie in stand te houden zal ik zelfs hier in Australië, nadat ik het great barrier reef van dichtbij heb bekeken, zeker een fles drank kopen en heel veel proosten en zingen op onze Koning. Al zal ik de coupletten van het Wilhelmus toch echt even moeten googelen ben ik bang...

Hoezee, lang leve de Koning!

Liefs,
Nathalie